Het hanenzingen is een traditie die vooral in Limburg leeft. Vroeg in de ochtend komen mensen samen om te luisteren naar hun hanen, en elke kraai wordt geteld. Het lijkt wat op het vinkenzetten in West-Vlaanderen, maar hier draait het niet om het aantal roepen, wel om het ritme en de voorspelbaarheid. Een wereld van geduld, kennis en gewoonte — vroeg begonnen, langzaam verdwenen, maar nog altijd aanwezig in een paar hoven en cafés.

De afgelopen maanden trok ik langs de nog bestaande verenigingen, van kleine cafés tot binnentuinen achter huizen. Overal dezelfde aandacht voor de dieren, dezelfde notities op papier, dezelfde korte begroetingen. Het viel me op hoe vanzelfsprekend het allemaal gaat, en tegelijk hoe kwetsbaar deze ochtenden zijn: als er niemand komt, stopt het.