Een week lang reisde ik door Damascus om de verkiezingen te verslaan. In het bureau van de minister van Informatie stond een horde journalisten met dezelfde stomme verbazing. “De verkiezingen zijn uitgesteld,” vertelde een medewerkster terwijl ze de ene na de andere persaccreditatie intypte. “Geen idee wanneer ze zullen komen.” Op straat lijken de verkiezingen al even veraf. Nergens is ook maar een affiche of kieslijst te bespeuren. “Verkiezingen? Zelfs mijn man heeft mij er niet over gevraagd,” lacht een sjiitische vrouw ons toe. Wat blijkt: Al-Sharaa, vroeger bekend als Jolani, ex-HTS-leider, trekt het laken naar zich toe. Hij stelde via presidentieel decreet een kiescollege aan, verantwoordelijk voor het opstellen van kiescomités die kandidaten voor het parlement selecteren en verkiezen. Alvast een derde van het parlement kiest Al-Sharaa zelf.

Volgens Nawwar, die in het kiescollege zetelt, is dit om de “diversiteit” te bewaken. Dat er geen kiescomités komen in het door de Druzen gecontroleerde Sweida en in het Koerdisch gecontroleerde noordoosten, doet alvast wenkbrauwen fronsen. Zeker bij de Koerdische vertegenwoordiger die we konden spreken, en bij overlevers van de aanvallen op de Druzen-gemeenschap in Sweida. Zij getuigen van immense schendingen van mensenrechten. Het sektarische geweld werd amper gestopt door de veiligheidsdiensten van de overheid — sterker nog, volgens Druzen in Sweida namen officiële veiligheidsdiensten gewoon deel aan de slachtpartij.

Daarnaast sprak ik met teruggekeerde vluchtelingen uit Nederland: sommigen vrijwillig, maar de meesten uit wanhoop en gemis. Ik woonde een museumopening bij waar de slachtoffers van de Sednaya-gevangenis en hun verhalen centraal stonden, en bezocht ook het Yarmouk-kamp in Damascus, waar een nieuwe stroom terugkerende Palestijnse vluchtelingen neerstrijkt. Het grootste Palestijnse vluchtelingenkamp buiten Palestina. Syrië blijft na bijna een decennium oorlog bijzonder verdeeld. Het trauma is nog groot en genezing zet amper stappen vooruit in een land dat nog steeds in economische malaise verkeert, waar sektarisch geweld op elk moment kan oplaaien en perspectief op een democratische politieke structuur nog veraf lijkt.

Voor vragen, samenwerkingen of contact onderweg: voel je vrij om me te bereiken. 0032 4 95 71 63 47, simon.clement.kurkumakin@gmail.com